Gülsüm Anafarta yazdı; Bırakmadı asi rüzgarlar

Hep o dere kenarında kalmıştı gülüşlerin
Elindeki bir demet yaban çiçeği gibi
Süzülüvermişti
Ayaklarının dibinden süzülen kara yılan misali.

Umutlar hâlâ yeni cemre
Ama hayatlar akıp giden acımasız nehir gibiydi.
O umutların ömrü
yeni başkaldıran
Kardelenler kadar bile sürmedi.

Süremezdi ki…
Kaç baharın otu yoğrulmuştu bu topraklarda
Kaç boran kaç fırtına.
İz bile süremezdi ki
Jandarma.

Çetindi doğa,çetin ve vahşi
El değmemiş bir kız gibi.
Ve azgın bir eşkiya gibi
Oysa ki küçük bir kız çocuğu
Yeşermeye gelmişti.
Günebakan gibi açmaya
Yusufçuk gibi göklere uçmaya
Mavi kelebeklerle coşmaya

Bırakmadı asi rüzgarlar
Koymadılar..
Kımıl kımıl akan dere bile çatladı hırsından.
Toprak yarıldı sırtından
Koymadılar ki semaya ulaşsın duygular
Ve sevdalar
Koymadılar.
Çünkü bu topraklar hep sevgisizliğe açtılar.

Acı ve zulüm dü sevdaları
Sevilmekse çok uzak
Bu kaf dağının ardında
Yedi başlı ejdere
Körü körüne tutsak..
Bağlıydı yobaz cahillikle
Dar çıkmazlar da tüm ölü ruhlar.

Nasıl yapsak da
bu zincirleri kırsak…

Oysaki amaç o dere kenarında yeni açan sürgün fidanlar gibi ..
Olmak.

Gülsüm Anafarta